Phuket, the fellowship expands

Bij het wakker worden in de nachttrein is het altijd maar weer de vraag hoeveel vertraging de trein heeft opgelopen. Dit keer viel het erg hard mee, slechts 10 minuten. Waarschijnlijk is er op het zuidelijke traject minder vertraging aangezien het spoornetwerk uitgebreider is. Vlak voordat we de trein uitgingen hebben we nog even gedag gezegd tegen een Thaise vrouw en haar dochter. Aangezien het kleine meisje oranje als lievelingskleur had hebben we haar oranje haarelastiekjes en ballonnen gegeven. Om een uurtje of 6 stonden we op het station van Surat Thani. Gelijk werden we aangesproken door een mevrouw die ons naar Phuket zou kunnen brengen.
Wij zeiden dat we met het lokale vervoer gingen waarop zij zei daar komt de bus (en ze wees naar een plek iets verderop). Wij liepen ernaar toe maar merkten al snel dat er alleen maar toeristen stonden te wachten. We liepen naar de andere kant van de straat en zagen daar een bus staan. Eerst wou de chauffeur ons niet meenemen en verwees ons ook naar het tourbureau. Later bedacht hij zich en hielp ons onze spullen in te laden. We reden naar het busstation en daar stond een andere bus op ons te wachten. Direct na het instappen vertrok de bus. Al vrij snel merkten we dat de bus weer richting het treinstations reed. Silke kreeg het een beetje benauwd aangezien we hadden gelezen dat er in sommige bussen richting het zuiden gejat wordt. Hoe dom kunnen we zijn, we hadden onze backpacks in de laadruimte gepakt zonder deze van een flightbag te voorzien. We konden niks anders doen dan hopen op een goede afloop. Gelukkig stapten er gedurende de rit steeds meer Thaise mensen in (waardoor de kans op diefstal aanzienlijk lager ligt aangezien dit vooral in toeristenbussen gebeurd).
De reis naar Phuket duurde zo’n 6 uur. Gelukkig stopten we onderweg nog voor een plaspauze. De bus reed langs de ingang van het park Khao Sok (waar we later deel zullen nemen aan een jungle safari)
Om 1 uur kwam de bus eindelijk aan in Phuket Town, busterminal 2. Ook hier werden we, zoals inmiddels bekend, ondervraagd waar we naartoe moesten. We waren helemaal suf van de reis dus we hebben eerst plaatsgenomen op één van de bankjes om uit te zoeken waar we naartoe zouden gaan. Uiteindelijk hebben we besloten om eerder naar het hotel te gaan waar we met Stef overnachten. Echter kostte het ons 500 baht om daar met een taxi te komen. Ons inzien veel te veel dus besloten we om met het openbaar vervoer naar Phuket airport te reizen (aangezien de beach met ons hotel voor de komende dagen daar in de buurt ligt). Vanaf de airport zouden we per taxi naar het hotel gaan, dat zou ondanks de luchthaventoeslag goedkoper moeten zijn. Om met het openbaar vervoer te gaan moesten we echter de bus pakken van busterminal 1, terwijl we waren gearriveerd op busterminal 2. Met een soort van pendeldienst konden we ons naar busterminal 1 begeven. We moesten nog ongeveer 30 minuten wachten tot de bus naar de airport vertrok. Maar na 30 minuten was er geen bus. Bij navraag bleek dat die bus niet reed en de volgende pas een uur later vertrok. Daar zaten we dan met onze backpacks in de brandende zon op een verlaten busstation. Het wachten duurde lang en wat waren we blij toen de bus kwam aanrijden en we niet veel later echt vertrokken. Na zo’n uur rijden in een bus zonder werkende kilometerteller en een gebarsten voorruit (tja hier in Thailand verbazen wij ons hier niet meer over, want alles is mogelijk) kwamen we aan bij de luchthaven. We werden bij de vertrekhal gedropt en om bij de taxi’s te komen moesten we naar een ander platform. Eerst moesten we door een scan anders kwamen we het gebouw niet in. Onze bagage kreeg een sticker met de text “HKT security checked”. Zoals verwacht stond ons een horde Thaise chauffeurs op te wachten. Maar tot onze verbazing kostte een taxi ook hier 500 bath! We hadden nu al bijna 48 uur gereisd en waren er wel een beetje klaar mee. Aangezien de Airport Bus naar Phuket Town praktisch lang onze beach reed zijn we hiermee terug gereisd. Het personeel was uitermate vriendelijk en aangezien we de heenreis al waren meegereisd en ze vast met ons te doen hadden mochten we gratis mee. Na 5 minuten rijden werden we langs de kant van de weg uitgelaten, het laatste stuk moesten we lopen en we hadden werkelijk geen idee hoever het was. Net nadat we uitstapten begon het keihard te regenen. Ja hoor, dat kon er ook nog wel bij. Desondanks hielden we de moed erin en konden we er hard om lachen. Het lachen verging ons snel toen we een enorme berg zagen. Wij hadden het geluk die berg met onze bepakking te mogen beklimmen. De klim was zwaar maar het uitzicht op zee was adembenemend. Op de plek waar ons hotel zou staan stond een hotel in aanbouw, dat precies op de onze leek. Even waren we in shock maar vlak daar achter stond ons hotel (en die was gelukkig wel af). Nadat we hadden ingecheckt hebben we zo snel mogelijk een duik in zee genomen. Pfff daar waren we echt aan toe!
De avond en dagen die daarop volgenden hebben we niet gedaan alleen uitrusten van de enorme reis die we hadden gemaakt. (De foto’s zeggen voldoende).
Maandag 6 augustus was het dan eindelijk zover. Om kwart voor 7 landde Stef op Phuket. Het was even puzzelen met de taxi aangezien die maximaal 3 uur bleef wachten. In verband met de strakke planning van Silke & Mart en het nonchalante tijdschema van de Thaise taxi chauffeur was het wel even stressen of de taxi op tijd bij het vliegveld zou arriveren. Achteraf waren daarvoor geen zorgen nodig want pas tegen een uurtje of 8 arriveerde Stef in de aankomsthal. Niet veel later vertrokken we met de taxi naar het hotel. Daar hebben we zo snel mogelijk alle bagage naar de hotelkamer gebracht om vervolgens op het strand tussen de palmbomen en het geluid van de zee op de achtergrond, een hapje te eten. Die avond hebben we het niet te laat gemaakt aangezien we de volgende morgen om 7 uur vertrokken. Laat het avontuur in de jungle maar beginnen!