Stef,Silke en Martop avontuur door Thailand

Onze laatste volle dag volle dag in Chiang Mai was aangebroken. ‘s Nachts hadden we de Olympische spelen gevolgd dus we waren wel een beetje moe, aangezien we pas om 4 uur gingen slapen. Het ontbijt smaakte goed, precies zoals we gewend waren. We wilden graag meer bezoeken ten noorden van Chiang Mai. We hadden echter geen idee hoe we hier konden komen dus we vroegen bij het hotel om raad. Het kwam er op neer dat we alleen met een ‘red cab’ (songtheaw) deze bestemming konden bereiken. Bij het hotel gaven ze aan dat het misschien leuker was om tijgers, slangen en vogels te bekijken in Mea Rim. Dit stond niet echt op onze to do list dus we besloten om alweer naar de Waroto Market te lopen en van daar een cab te pakken. Welke richting wisten we nog niet precies.
Bij de Waroto Market aangekomen vroegen we bij de blauwe cab welke richting hij opging. De chauffeur kon hierop geen antwoord geven, ook niet toen we de kaart erbij pakten. Van een omstander hebben we vervolgens gehoord dat deze richting het zuiden, naar Lamphung, ging. Verderop stond een groene songtheaw, ook met deze chauffeur was het lastig communiceren. Een meisje van een marktkraampje gaf aan dat de songtheaw naar de MeaJo Universiteit ging, welke ten noord-oosten van Chiang Mai ligt. Aangezien wij nog niet aan deze kant van Chiang Mai waren geweest besloten we in te stappen. Na even wachten vertrok de songtheaw. Zo’n 20 minuten later stopte de chauffeur om te melden dat we bij de universiteit waren. Alle mede passagiers zaten nog in de songtheaw dus dit bleek niet het eindpunt te zijn. Met handen en voeten probeerden we duidelijk te maken dat we graag naar het eindpunt wilden. Één van de mede passagiers hielp met kijken op de kaart maar uiteindelijk moest toch echt ons Thaise boekje voor de dag komen om aan te geven wat we bedoelden. Gelukkig konden we uiteindelijk duidelijk maken wat we wilden, maar echt begrijpen deden ze het niet. Volgens ons vonden ze het maar wat raar dat we dit deden om te genieten van het uitzicht. Naarmate de songtheaw verder reed stapten steeds meer mensen uit. Ook het vrouwtje dat nog een beetje Engels kon had ons verlaten. Daar zaten we dan in een songtheaw ergens ten noorden Chaing Mai met een chauffeur die geen Engels sprak. We waren erg benieuwd wat deze rit ons zou brengen. En ja hoor, niet veel later stopten we, midden in de rimboe, op een verlaten stuk weg met een tiental songtheaws. We stapten uit en keken wat rond maar er was niet zoveel te beleven. We hebben een korte pauze gehouden en zijn daarna in de eerste de beste songtheaw richting Chiang Mai gestapt.
De chauffeur had wel door dat we voor het uitzicht waren gekomen want het eerste stuk reed hij stapvoets zodat we foto’s konden maken. De vertraging die we hadden opgelopen (al zijn we er nog niet over uit of ze een tijdschema hanteren) werd later goedgemaakt want de chauffeur wist het gaspedaal wel te vinden. Eenmaal aangekomen in Chiang Mai moesten we ook nog eens meer betalen dan op de heenweg, apart toch als je twee keer over hetzelfde traject reist?
Vanaf de Waroto Market zijn we naar het noordelijke busstation gelopen, een wandeling van zo’n 5 km. Bij het busstation was het druk, er stond een lange rij voor de kassa. Opmerkelijk want bij andere stations kon je in de bus je kaartje kopen. We vielen van de ene in de andere verbazing waarom waren hier ook groene, gele en zelfs oranje songtheaws. Bij de Waroto Market en zelfs bij de TAT gaven ze aan dat er geen andere mogelijkheden waren en dat alle songtheaws van de Waroto Market vertrokken.
Vanuit het busstation zijn we naar het nabij gelegen shopping center gelopen. Daar hebben we een hapje gegeten en heeft Mart zich vergaapt op alle mooie Apple artikelen.