Stef,Silke en Martop avontuur door Thailand

Na uitgecheckt te zijn bij het Chiang Mai Thai House zijn we richting het guesthouse gelopen welke we de dag ervoor besproken hadden. Daar aangekomen bleek er geen notitie te zijn dat we een reservering hadden gemaakt. We zeiden nog tegen elkaar dan hadden we net zo goed direct naar Lanna’s House kunnen gaan.
Na onze tassen in onze kamer te hebben gedropt zijn we opzoek gegaan naar een tuk tuk om ons naar het station te brengen. Zodat wij tickets konden kopen voor de nachttrein richting Bangkok en van Bangkok naar Surat Thani om vanuit daar door te reizen naar Phuket. Op de door ons door ons gekozen data waren er voor beide nachttreinen alleen plaatsen beschikbaar in de 2e klas ventilator gekoelde treinstellen. We besloten deze plaatsen wel te nemen aangezien een andere manier van reizen veel duurder was.

Nadat we klaar waren op het station hebben we geïnformeerd naar de tuk tuk prijzen vanaf het station naar de Warorot Market. Aangezien de tuk tuk chauffeurs hier veel te veel vroegen zijn we richting de grote weg gelopen om vanaf daar een songtheaw te pakken. Met dit korte stukje bespaarden we toch al zo’n 80 bath. Bij de Warorot Market gingen we opzoek naar een songtheaw richting Doi Suthep. Vanaf hier waren er echter geen songtheaws die direct in diezelfde richting gingen. Wel waren er genoeg songtheaw chaufeurs die aanboden om als taxi naar Doi Suthep te rijden, zij vroegen hier dan alleen veel te veel geld voor. Uiteindelijk vonden we iemand die ons naar de Chiang Mai University wou brengen voor een acceptabel bedrag. Mart had gelezen dat veel songtheaws richting Doi Suthep inderdaad vertrokken in de buurt van de universiteit dus we gingen akkoord.
Aangekomen bij de universiteit, welke nog verder van de stad lag dan wij in eerste instantie dachten, bleek dat we moesten wachten tot we met 10 personen waren. Na even onderhandelen vertrokken we sneller dan verwacht de berg op naar Doi Suthep. Daar zaten we dan achterin onze songtheaw slingerend naar boven. Niet alleen op de rechte stukken ging het stijl omhoog maar ook in de bochten. Na een misselijk makende rit naar boven waren we blij dat we uit mochten stappen. Silke kreeg van mede passagiers een middeltje om op haar slaap te smeren zodat de misselijkheid snel weg zou gaan. We waren dus niet de enige die misselijk waren geworden van de rit naar boven!
Na het kopen van de tickets bleek dat we veel te veel voor deze tickets hadden betaald. Op de tickets stond zelfs een lagere prijs en dat terwijl we als buitenlander al meer betalen dan de lokale bevolking. We gingen naar boven om Doi Suthep eens van dichterbij te bekijken. Eerst hebben we een rondje om de tempel gelopen en hoewel het mistig/bewolkt was konden we mooi uit kijken over de stad Chiang Mai en haar omgeving. Uiteindelijk hebben we natuurlijk ook nog een kijkje genomen in de tempel. Wat ons wel opviel is dat dit complex veel toeristischer was dan bijvoorbeeld het tempel met de voetafdruk van Buddha in de buurt van Lop Buri. Dit is opzich erg jammer want de tempel zelf is erg mooi, maar door het (massa)toerisme gaat er voor ons toch iets van deze schoonheid verloren.
Uiteindelijk zijn we via de trap met 309 treden naar beneden gegaan. En voor we het wisten stonden we tussen de kraampjes met souvenirs waarvan de verkopers ons maar al te graag iets wilden verkopen. Wij zagen hier niet echt souvenirs die ons wat leken en hebben uiteindelijk onze tocht terug naar Chiang Mai geregeld. Aangezien Silke de heenweg behoorlijk misselijk werd is ze uit voorzorg voorin gaan zitten. Mart, die achterin zat, kwam aan de praat met de mede passagiers waarvan er aantal op de heenweg ook bij ons in de songtheaw hadden gezeten. Het bleek dat deze mensen uit Shanghai net de dag ervoor waren gearriveerd waren vanuit Bangkok, zij hadden een 3e klas (houten bankjes) nachtrein gehad omdat er geen 2e of 1e klas meer beschikbaar was. Ze hadden de rit niet echt prettig gevonden en de nacht als erg lang ervaren. Achteraf zijn we erg blij dat wij niet ditzelfde hebben gedaan, want we horen van meerdere kanten dat de 3e klas voor zo’n lange treinreis echt vreselijk moet zijn.
Aangekomen in het historische centrum zijn we opzoek gegaan naar een restaurantje om wat lekkers te eten, want hoewel het nog erg vroeg was hadden we wel zin in wat eten.
De interne flitser van de camera van Mart deed het niet meer en navraag bij een lokale Canon dealer leverde ons op dat er een Canon Service Center in Chiang Mai zat. De medewerker van de Canon dealer kon ons echter alleen het adres in het Thais geven waardoor wij er niet zelf heen konden lopen, we kunnen immers geen Thais lezen. Bij het restaurantje spraken ze aardig goed Engels dus dit leek ons de ideale plek om dit Thaise adres te laten vertalen naar een locatie op de kaart. Uiteindelijk wisten ze ons te vertellen waar we moesten wezen. Na een korte wandeling kwamen we uit bij het service center waar Mart het probleem heeft voorgelegd aan de medewerkers. Er werd verteld dat het twee werkdagen zou duren voordat er naar de camera gekeken kon worden. Mart gaf aan dat hij dat begrijpelijk maar toch erg jammer vond omdat we op vakantie waren en het erg zonde zou zijn om de camera een paar dagen te moeten missen.
Ze gingen kijken wat ze nu konden doen, uiteindelijk heeft een technicus gekeken wat er aan de camera mankeerde. Zonder al te veel moeite werkte de interne flitser weer, waardoor Mart helemaal blij was. We hoefden niets te betalen, toch wel netjes als je bedenkt dat ze niet direct iets aan ons verdienen. Wat Mart betreft krijgt het Canon Service Center in Chiang Mai dan ook een warme douche, al vragen we ons af of die ook in Thailand bezorgd wordt.